วิหคเพลิงต้านลม

กาลตื่นขึ้นมาอยู่ในร่างคนอื่นนั้น ความรู้สึกที่ได้คือความว่างเปล่า ฉันขาดหวังว่ามันคือฝันความฝันตื่นหนึ่งที่ยาวนานของฉัน

แม้ถอนทอนซึ่งความเป็นจริงก็มิอาจเปลี่ยนแปลง แม้ความฝันนี้ชั่งเจ็บปวดก็ตามที

ฉันไม่ขาดคิดว่าชีวิตคนเรามันจะสั้นขนาดนี้ได้ เพียงความไว้ใจที่ฉันมีให้ถูกแทนที่ด้วยความตาย แม้ความรักจะทำให้ฉันเจ็บปวดเหมือนตายทั้งเป็น แม้รักนี้ทำให้ฉันเสียเพื่อนรักของฉันไป แต่ฉันก็ไม่เสียใจที่เคยมีความรักอย่างคนธรรมดาอย่างใครควรจะเป็น แม้ความรักครั้งนี้ทำให้ฉันได้เรียนรู้ซึ่งความเจ็บปวดเสียใจทรมานเหมือนตายทั้งเป็น ฉันจะตอบแทนพวกเขาอย่างที่ฉันเคยได้รับ แม้ฉันไม่อาจตื่นขึ้นมาในโลกแห่งความเป็นจริง แม้ฉันต้องอาศัยร่างของใครก็ตาม ฉันจะตอบแทนอย่างสาสม สาสมกับความจริงที่ฉันได้รับ

ความจริงชั่งโหดร้าย เมื่อครั้งแรกที่ฉันลืมตาตื่นขึ้นมา ฉันสงสัยถึงความเป็นจริงว่าที่นี้คือที่ไหนและเพราะอะไร ฉันถึงมาอยู่ที่นี้เวลานี้ได้ ความคิดของฉันเหมือนก้อนเมฆที่ลอยอยู่บนท้องฟ้า ล่องลอยไม่มีจุดหมาย ทำไม่ทำไม่ ฉันคอยถามตัวเองซ้ำแล้วซ้ำเล่าคอยย้ำเตือนตัวเองเสมอมาว่าที่นี้ไม่ใช่ที่ของฉัน แต่สุดท้ายความเป็นจริงก็คือความเป็นจริงไม่อาจเปลี่ยนแปลงได้

ฉันควรเริ่มต้นใหม่นับแต่นี้ไป ฉันคือ ลี่เซียนเหมย ลูกสาวคนเล็ก อันเกิดจากฮูหยินสี่ มารดาผู้ถูกสามีทอดทิ้ง ฉันคนนี้คือเด็กคนนั้น นับแต่นี้อนาคตฉันคนนี้คือผู้ตัดสิน

ปล.นิยายเรื่องนี้ไม่อิงประวัติศาสตร์ เน้นความรู้สึกของคนเขียนที่ชอบแนวย้อนยุคแบบจีนเท่านั้น 

แม้ใครหลายคนบอกว่าทำไม่เปิดเรื่องใหม่อีกแล้ว บอกเลยว่ามันเกิดจากความรู้สึกที่อยากจะแต่งนิยายเอามากๆ พอถึงจุดๆหนึงนนึกไม่ออกว่าควรจะเป็นไปในทางทิศใดเป็นอันต้องพักนิยายเรื่องนั้นไป ประสมกับงานยุ่งมากเลยไม่มีเวลาแต่งนิยาย จะพยายามมาอัพให้บ่อยๆนะคะ ถ้ามีคนติดตามเรื่องนี้เยอะมากขึ้น